Afgrijselijke wansmaak

...en het mishandelen van bomen gaan hand in hand...

Waar? Op Lowlands.

Zelden hoorde ik een band die op zo’n infantiele wijze zo vals zong. Nee, ik ben nog nooit op Lowlands geweest. Dat soort orgies van massa-animatie vermijd ik liefst, maar dit jaar keek ik even of dit iets zou zijn dat ik aan Mavi zou willen laten zien.

Het antwoord is natuurlijk: Nee, over mijn lijk. Beter een keer mee naar de Zwarte Cross misschien of naar Ruigoord. Of naar Wonderwood, volgend jaar, maar naar dit…wat is dit eigenlijk? Dit is de plasticsoep van de muziek. Mavi zou je hiermee niet
vrolijk krijgen, ze heeft een heel goede muzieksmaak. Dat kunnen we klaarblijkelijk van de Nederlanders niet zeggen.

‘Ik zag mensen als bezetenen op gezonde bomen inhakken op Lowlands’

Wat we wel van die Nederlanders kunnen zeggen, is dat bomen mishandelen inmiddels een ‘traditie’ lijkt te zijn die bij evenementen als Lowlands hoort. "Ik zag mensen als bezetenen op gezonde bomen inhakken op Lowlands," Ja hoor, dat mag allemaal in Nederland, want een boom is immers geen levend rechtspersoon, geen wezen dat je een advocaat kunt toewijzen. Nee, een dier ledematen aftrekken, dát valt onder mishandeling, maar bomen? Die kunnen toch geen pijn voelen, aldus de zwaar achterhaalde wetenschap van de jaren 50.

Als je van de muziek houdt die op dit soort festivals wordt gedraaid, dan moet je inderdaad wel een beetje bezeten zijn. Maar bezeten door wat? Een scherpzinnig duiveltje zal het niet zijn, daar is toch enige subtiliteit voor nodig. Bezeten door de Suiker- en Gistgeest? Dat komt al meer in de buurt. Maar laten we eerlijk zijn, het is pas compleet als je er een flinke ketel plasticsoep, een scheutje glyfosaat en wat PFOA’s doorheen roert.

Dus nee, Stefan Egberts kan zich drukmaken over de Orgie van Vernielzucht - is hij soms een Poetinpijper of misschien een wappie? Want de wapenwedloop en de verwijderingsbijdrage gaan toch hand in hand? Allemaal samen voor een betere wereld. Een wereld vol bomen die gemaakt zijn voor mijn generatie, de generatie Festivalcultuur. Ik heb me daar toch lekker een boom uit elkaar staan rukken, lachen man, een traditie. Onze manier van leven, die zodra er ook maar iets gebeurt altijd meteen onder vuur blijkt te liggen.

The Show Must Go On

Als bezeten eenling met grootheidswaanzin diende zich een nieuwe titel aan voor mijn volgende dichtbundel:

Na twee keer door de opscaler dient zich opnieuw een nieuwe schrijversnaam aan: Martiun Eenders.

Eens kijken of de neocons dat normaal gaan weten te vinden.

Martiun Eenders, 24-08-2024