Barbaar in een hittegolf

...en de pijplijn opblazen van de buren...

In Italie heerst momenteel een van de ergste hittegolven ooit. Ik typ dit in Venetie, na de tweede plaknacht waarin het niet koeler werd dan 25 graden. Toch heb ik geen spijt hier naartoe te zijn getogen - ik doe het natuurlijk voor mijn dochter Mavi, die de wens koesterde Italie eens te zien. Ik zou zelf eerder naar Toscane gaan maar het werd Venetie, een stad waar ik 48 jaar geleden het laatst was.

We wilden natuurlijk naar de biannale. En dat zijn we gister geweest, in weerwil van de hitte.

Het was fantastisch! Veronique was tevoren bang dat het allemaal te woke zou zijn op de foute van Abbe manier, maar als je dit woke zou noemen is het precies de goede soort woke: excellerende kunst uit andere culturen, eens niet in dat overdominante westerse narratief waar overigens dat ‘Van Abbe Woke’ een exponent van is. Dat je ook het beste uit andere culturen de ruimte kunt geven…wat een trippy kunst was me dit, echt een prachtige ervaring.

Wel heb je met Italianen een ding over vormelijkheid. Het was zo heet dat mijn tshirt doordrenkt was, dus ik had het uitgetrokken omdat rondlopen in een nat shirt ongezond is. Op de biennale had niemand er een probleem mee, maar zodra ik een voet in een kleiner gallerietje erbuiten zette kreeg je il frustrino die geen woord engels sprak maar wel een enorm probleem had met deze shirtloze barbaar. Op de veerboot hetzelfde verhaal. Il Frustino bleef boos naar me roepen tot ik mijn shirt uit de tas trok en weer aantrok.

‘Zijn ze hier zo religieus’ vroeg Mavi me. Ik weet niet of dit iets met religie of met italiaansheid van doen heeft.

Ondertussen kreeg ik weer een mailtje van het Letterenfonds. Men blijkt voor de vierde keer op rij iemand uit de ‘bestuurslaag’ op de stoel literair deskundige te willen zetten. Ik heb met Wolfram uitgerekend hoe groot de kans is dat je uit een groep van 700 schrijvers en 300 bestuursleden 4 keer op rij een bestuurslid zou kiezen: die kans is ongeveer 0.7 procent. Dat betekent dat het erg onwaarschijnlijk is dat we hier met een natuurlijk fenomeen te maken hebben: wanneer de kans onder de 1÷ duikt kun je gerust spreken over een verwaarloosbare kans. Met andere woorden: hier wordt gemanipuleerd, net zoals het liefst 4 keer leveren van een nato topman volgens Wolfram een verwaarloosbare natuurlijkheid heeft.

Vandaag doe ik het rustig aan. Er is een beeltenis van St Sebastiaan die ik nog wil bezoeken.

Ik ben overigens onlangs lid geworden van de Libertaire Partij. Dat is als Libertijn ietwat tegen mijn principes, maar ik vind het belangrijk om iets te steunen wat wil vechten voor onze vrijheden en tegen oorlog is, daarom geef ik in deze vervelende tijden hen mijn steun, evenals het communistischer Left Laser. Beide passen me niet helemaal, maar dat vind ik niet zo belangrijk. Belangrijk is een tegengewicht tegen de Commissie Stiekems & De Orde van de Zwarte Hand.

Duitsland heeft een arrestatiebevel uitgevaardigd tegen een Ukrainer die betrokken was bij het opblazen van Nordstream.

Als je bereid bent de pijplijn van je belangrijkste bondgenoot op te blazen om een oorlog te laten escaleren (en diens economie onherstelbaar te beschadigen) - hoe lang blijven de duitsers deze manipulaties pikken? Deze informatie zou in elk denkbaar scenario onmiddelijk tot vredesonderhandelingen moeten leiden. Het menstype dat ik het meest haat is het soort mensen die pretenderen ecologisch te zijn en de planeetverwoestende wapenindustrie tegelijkertijd op de wenken bedienen. Dat is volstrekt achterlijk, het spijt me, en het is ook nog eens tenenkrommend dom, net zoals het opblazen van de pijplijn of het verwaarlozen van de kansberekening dat beide zijn.

Of ik de volgende keer niet een plek met een werkende airconditioning kon vinden als we zo een hittegolf intrekken, vroeg de dochter schertsend. Maar die nauwelijks werkende airco, dat is italiaans, evenals de beweging waarmee de bakker het prijsbordje van de tiramisu ontvreemd in een enkele soepele goochelbeweging.

De mensen met de balkenendenorm salarissen die kennelijk zo graag op de stoel komen zitten om te oordelen over de rechtvaardigheid van de behandeling van schrijvers - mensen uit een heel andere klasse dan zij zelf komen- tegen alle kansberekening in zelfs: als dat an sich al niet een kenmerk van een klassenmaatschappij is weet ik het ook niet meer. Ik heb Asscher met succes gewraakt, maar was dat proces doorgegaan dan had ik een heel eenvoudige vraag aan hem gesteld:

Heeft u zelf wel eens een letterenfondsbeurs moeten aanvragen, mijnheer Asscher?

Een retorische vraag, helaas. Maar daarover later meer.

Martijn, Venetie, 14-08-2024