De Begrafenis zonder Moeilijke Woordjes
...over het uitwissen van God's regenboog...
Weer twee pagina’s die op elkaar reageren:
Het eerste is van mijn hand, het tweede een erbijgeschriet gedicht van Parra. Na het Journaal zonder Moeilijke Woordjes is de volgende stap natuurlijk De Dichtbundel zonder Moeilijke Woordjes en uiteindelijk die begrafenis.
Pure weelde om je nooit te hoeven inspannen iets hogers te pogen vatten. Parra streed tegen de wetgeleerden, die het woord regenboog en het woord pijn uit de heilige boeken wilden verbannen.
Dat zijn als je er over nadenkt ook tamelijk ingewikkelde termen.
Genesis 9:12-17 (NBG vertaling):
Na de zondvloed sluit God een verbond met Noach en al het leven op aarde. De regenboog wordt in dit verhaal gepresenteerd als het teken van dat verbond:
Genesis 9:12-17:
En God zeide: Dit is het teken van het verbond, dat Ik geef tussen Mij en u en al het levende, dat bij u is, voor alle geslachten, tot in eeuwigheid: Mijn boog stel Ik in de wolken; die zal een teken zijn van het verbond tussen Mij en de aarde. Wanneer Ik wolken over de aarde breng en de boog in de wolken gezien wordt, dan zal Ik aan mijn verbond denken, dat er is tussen Mij en u en alle levende wezens van alle vlees; en de wateren zullen niet meer tot een vloed worden om al wat leeft te verdelgen. Als de boog in de wolken staat, zal Ik hem zien, en denken aan het eeuwig verbond tussen God en alle levende wezens, van alle vlees dat op de aarde is. God zeide tot Noach: Dit is het teken van het verbond, dat Ik opgericht heb tussen Mij en al wat leeft op de aarde.
De regenboog wordt in de Bijbel dus gepresenteerd als een symbool van Gods belofte dat Hij de aarde nooit meer zal vernietigen door een vloed. Het is een teken van hoop, vrede en het herstel van de relatie tussen God en de mensheid.
Dat juist deze wetgeleerden over die regenboog zwijgen is omdat dat herstel van de relatie pijn vergt, net zoals het begrijpen van moeilijke woordjes een inspanning vergt
die de in luxerieuze weelde badende/sausende mens volgens onze poortwachters liever
zou mijden. Waarom moeilijk doen als het ook gewoon niet kan?
En zo zag men, in die verzadigde tijden waarin elk groots idee werd teruggebracht tot wat smakelijke hapklare brokken voor de gehaaste lezer, de opkomst van de Begrafenis Zonder Moeilijke Woordjes. Een ceremonie waarin niet het lijden of de vergankelijkheid werd bezongen, maar de troostende afwezigheid van iedere inspanning.
De dienst zou worden voorgelezen in zinnen korter dan een ademhaling, zoals een kind zijn eerste rijmpjes oefent, zonder iets wat onbegrip zou kunnen oproepen. Geen bijbelse regenbogen, geen pijn, geen diepe wateren van de geest. De eenvoud had gewonnen; niet uit noodzaak, maar uit pure keuze.
Tadadadadadada. Kist!
Martinus 24-09-2024