De Nederlandse Schrijverskaste

...aan wie de realiteit als een rozige droom voorbij trekt....

Nog iets opvallends: hoe kan het eigenlijk dat ik de eerste Nederlandse schrijver ben die over deze zaak iets te melden heeft? Over deze vraag ga ik morgen verder.

Over 9/11 had geen enkele Nederlandse schrijver iets te melden. Over de oorlogen in Irak en Afghanistan bleef het stil. MH17? Wat gedichtjes over de schuldige Russen, daags na de gebeurtenis. Het Oekraïne-referendum? Bestond niet, als het aan de schrijvers lag. Corona? Ze volgden allemaal braaf het overheidsnarratief. Een genocide voor onze ogen in Gaza? De Nederlandse schrijver is niet thuis. Houellebecq in een Nederlandse pornofilm? In plaats van dat de kranten er vol mee stonden en de schrijvers over elkaar heen buitelden, heerste er een doodse stilte.

Wat heb je dus aan die zogenaamde schrijverskaste, als de realiteit onopgemerkt aan hen voorbijtrekt? Ze lijken niet eens in staat tot een reactie. Het zijn eigenlijk gewoon geen schrijvers, daar komt het zo’n beetje wel op neer. Tenminste, niet schrijvers in de zin van de publieke, verantwoordelijke intellectueel die onafhankelijk van de staat nog de luxe van een eigen, te onderbouwen visie op na kan houden.

Wat zouden we ervan hebben gevonden als ook na de Tweede Wereldoorlog geen enkele schrijver over die oorlog had geschreven omdat de overheid, die middels het Letterenfonds een ijzeren greep heeft op de schrijversportemonnee, hun verhalen dicteerde? Ja, hebben de nazi’s eigenlijk wel verloren? Ik ben daar niet zo van overtuigd geraakt door de jaren heen. Immers, de grote sponsor van de nazi’s werd als een kip zonder kop gevolgd, wat geen teken is van grote verlichting. Bovendien ging het genocidecircus gewoon verder, maar dan gericht op mensen ‘die niet zoals wij zijn’, met een andere huidskleur, en abracadabra, het is niet echt een genocide meer.

Ik deed een zegel 1cp-LSD bij mijn dichtbundel naar critici. Stonden de poëzienieuws krantjes daar vol mee? Nee, ijzige stilte, niet eens een enkel berichtje.

Dan is er iets heel ernstigs aan de hand. Zelfs in Rusland of Kazachstan zou zoiets niet onvermeld blijven - je moet naar een land als Noord-Korea afreizen om iets soortgelijks aan te treffen, waar mensen uit pure angst hun mond houden.

Want wat Kirac deed, laten we even wel wezen: de meest beruchte Franse schrijver wordt in een kunstpornofilm gelokt, de Franse kranten staan er vol mee en geen enkele Nederlandse ‘schrijver’ heeft er iets over te melden?

Willem Oltmans beweerde in een interview met Theo van Gogh dat als je ‘in Nederland de rode kaart hebt gekregen, je daar nooit meer vanaf komt’. Zelf kreeg hij die ‘rode kaart’ van Luns, die hem een leven lang heeft tegengewerkt achter de schermen. Het is Oltmans uiteindelijk gelukt deze tegenwerking voor de rechter te bewijzen, maar niet zonder dat Juliana een helpend handje toestak.

Schrijvers aan wie de voltallige werkelijkheid als een droom voorbijtrekt, omdat ze het zo druk hebben met spannende jongensboeken over de Tweede Wereldoorlog schrijven.

Houellebecq was de eerste Fransman bij wie het sponsorschap van de sigarettenindustrie niet openlijk en trots daar was, maar werd verborgen. Hij is een wandelend reclamebord voor de Gauloise Blonde, maar we zullen nooit weten wat hij ervoor kreeg toegestopt. Dat is het ironische resultaat van het gevecht tegen deze industrie: omdat zulke sponsoring in een kwaad daglicht werd gesteld, is ze zichzelf gaan verbergen. En nu ben je dan een samenzweringstheoreticus als je stelt dat al dat gerook van Houellebecq wel eens een financiële dimensie zou kunnen hebben, en dat zijn eeuwige pro-Israël standpunten waarop genocides geen enkel effect hebben, debet zijn aan een extra uitkering die schrijvers mogen genieten van bepaalde instanties, mits zij als ‘intellectuelen’ de juiste standpunten innemen. Men heeft geloof ik 120 miljoen per jaar te verdelen, daar kan wel een miljoentje van af om te zorgen dat het zo lijkt dat de intellectuele kaste veel op heeft met het ultrareligieuze project.

Ook die sponsoring is echter niet zichtbaar. Evenmin is tegenwoordig zichtbaar welke sociale media entiteiten door AI worden ingevuld: wie denkt dat een lange reeks robotachtige voorstanders van agressief kolonialisme werkelijk uit mensen bestaat, vergist zich. De Internationale Rechtsorde sprak zich deze week duidelijk uit: wat in Israël gebeurt, is apartheid. Dat staat voor de Internationale Rechtsorde dus nu helder op papier.

Maar wij hebben een ‘politieke orde’ die zich voor een goed deel door een apartheidsstaat laat sponsoren. Dat vind ik eerlijk gezegd behoorlijk problematisch. Ik wil geen politici zien die zich hullen in de vlag van een apartheidsregime en daarna brullen dat ze zich zorgen maken over de invloed van vreemde mogendheden in onze politiek.

In dit filmpje zie je zo’n ‘Nederlandse schrijver’, en zie je precies hoe de werkelijkheid als een droom aan hem voorbijtrekt. Christiaan Weijts, schrijver van de gevestigde orde, heeft niets gezien, en ook nadien verscheen er geen intelligente analyse over iets wat zich direct onder zijn neus afspeelde.

Niks te zien, doorlopen maar. Het was Voltaire al die een innige band zocht met de zittende macht: het idee was geloof ik dat de schrijverskaste de macht in balans zou gaan houden en soort van controleren.

Maar wat doe je met een Voltaire aan wie de werkelijkheid in een rozige waas voorbijtrekt, misschien omdat hij inderdaad een net wat te behoeftige fan van Serotonine werd?

Dat was voor mij de grootste teleurstelling van deze roman: dat hij niets wezenlijks te melden had over deze substantie, enkel een ambtenaartje zogenaamd ironisch de zottegevooisde lijdensweg laten ondergaan, en dat ambtenaartje blijkt dan na een o-zo-diepe analyse de schrijver zelf, die ondertussen allerlei sponsoring in de zakken steekt, wie weet ook van de grote Pharma-reuzen. Houellebecq dacht de Hollanders te slim af te zijn: gratis seks, en daarna de boel in de rechtbank laten verbieden. Het plannetje mislukte jammerlijk. Het zijn wel heel dure hoertjes geworden, die Hollanders, maar gelukkig houden hun schrijvertjes zoals altijd netjes de mond.

Dat noopt tot een opzichtige conclusie: wij hebben iets wat nog veel beter werkt dan dat Captorix van u, monsieur Houellebecq. Wij hebben iets wat jullie Fransen moeten ontberen, een volslagen superieur soort verborgen sponsoring. Op deze in 1871 in Bologna gepubliceerde tekening van Europa is Nederland het land dat wordt vertegenwoordigd door een duveltje dat uit een doosje komt:

En ik denk dat de Italianen in al hun grollerij dichter bij de waarheid zaten dan ze voor mogelijk hielden. Het duveltje in een doosje, ja, laat ik daar morgen over verder gaan.

Martijn 21-07-2024