De orgie als nieuwe olympische sport

...70 jaar geheimhoudenergie passief agressief eruit smakken....

In de vorige aflevering onthulden we een verbluffende paradox: de communistische hardliners, die een ideologische kloof leken te hebben met Thierry Baudet en andere neoconservatieven, deelden precies dezelfde kunstsmaak.

Maar het wordt allemaal nog frappanter als je bedenkt dat bij de tegenpartij, de USA, kunst en inlichtingendienst volledig verknoopt zaten. De vooraanstaande Culturele Koude Oorlogstrijder, Thomas W. Braden, die van 1948 tot 1949 als uitvoerend secretaris van het MoMA diende, sloot zich in 1950 aan bij de CIA om haar culturele activiteiten te superviseren. Braden merkte op, in een artikel in de Saturday Evening Post getiteld "Ik ben blij dat de CIA 'immoreel' is," dat Amerikaanse kunst "meer lof won voor de VS ... dan John Foster Dulles of Dwight D. Eisenhower hadden kunnen kopen met honderd toespraken."

Modernisme als een propagandawapen. John Hay Whitney, nazaat van de steenrijke Whitney-familie, volgde Rockefeller in januari 1941 op als president van het Museum of Modern Art, zodat Nelson Rockefeller zijn volledige aandacht kon richten op zijn coördinatorstaken. Hij verklaarde dat kunst zich onderscheidde als een verdedigingslinie, omdat het “de harten en de wil van vrije mensen kon opvoeden, inspireren en versterken”.

Het is belangrijk te bedenken dat de Verenigde Staten en Engeland pas actie ondernamen tegen Hitler toen duidelijk werd dat de Russen aan de winnende hand waren en heel Europa dreigde te verliezen aan het communisme. Hitler, gesponsord door de Bush-dynastie, was oorspronkelijk bedoeld als tegenpool in Europa tegen ‘de commies’ en als een soort vogelverschrikker om het in 1925 gestarte religieus-kolonistische project Israël te vullen met emigranten.

Na de Tweede Wereldoorlog besloot de binnenlandse veiligheidsdienst dat mensen die uit vernietigingskampen terugkwamen moesten worden geschaduwd omdat ze mogelijk ‘communistische sympathieën’ hadden opgedaan in die kampen. Dit feit kwam pas 70 jaar later aan het licht dankzij het Parool. Evenzo kwam pas 70 jaar later aan het licht dat Lucebert een nazi was tijdens de oorlog, en men had dus een nazi op het schild gedragen als ‘Keizer van de Grachtengordel’ na de oorlog. Waarom werd er pas na 70 jaar een serie gemaakt over de Joodse Raad die ook nog eens het verzet bagatelliseert? Na 70 jaar vol spannende jongensboeken over de heldhaftige Nederlanders in de oorlog?

Nee, die geheimzinnigheidstermijn (50 jaar, te verlengen naar 75 jaar) bedoeld om overheidsfunctionarissen uit het gevang te houden - het is het antidemocratische hart van ons systeem - we doen alsof we een open samenleving hebben, maar alle belangrijke zaakjes mogen zonder enig toezicht tot staatsgeheim worden verklaard.

’'Ik ben blij dat de CIA immoreel is’' - zou zo iemand dat ook zijn als de martelpraktijken niet op huidskleur waren ingericht?

Judo

Ik keek gister voor het eerst in mijn leven naar een judotoernooi. Judo moet een ‘vechtsport’ heten, maar vechtkunst kunnen we deze lompe, astrantige vertoning bezwaarlijk noemen. Wat ik zag, waren niet de vloeiende bewegingen en sierlijke worpen die ik had verwacht. In plaats daarvan leek het meer op een hoekige worsteling, een strijd waarin brute kracht het leek te winnen van techniek en finesse. De commentator had het over ‘anti-judo’ wat de strijd gewonnen bleek te hebben van al het andere.

Ik dacht, waarom kan ik eigenlijk niet overschakelen naar het sierlijke en veel kunstzinnigere Kung Fu? Omdat Kung Fu niet door de raad als een olympiche sport wordt erkend. En Karate dan, waarom is er geen Karate meer?

Volgens Reuters werd karate afgewezen tijdens de Olympische biedingen omdat de organisatoren zeiden dat "de sport onvoldoende entertainmentwaarde had en niet in staat was om een jonger publiek aan te trekken."

Eerder was ik getuige geweest van een publiek dat tijdens de judofinale "OLE OLE OLE OLE" ging zitten scanderen, terwijl de finalisten toch echt een Georgiër en een Japanner waren. Blijkbaar was dit het entertainmentgehalte en de culturele betrokkenheid die deze sport voor het publiek bood.

En karate, dat is dus iets voor oude zakken. Je moet als sport wel entertainmentwaarde hebben, net zoals dichters wel ‘zichtbaar’ moesten worden van de cultuurambtenaren, waarmee eigenlijk bedoeld werd dat je volgelingenmeter voortaan het doorslaggevende element werd als vorm van cultuurbereik.

Maar als je volgelingen weigeren het "OLE OLE OLE OLE" mee te zingen, dan heb je alsnog een inclusiviteitsprobleem. Karate had een te laag "OLE OLE OLE OLE" gehalte, en de hoekige frommelsport judo waarin je twee mensen in slow motion elkaar ineen kunt zien kleien blijkt volkser en universeler.

En de uiteindelijke winnares Barbara Matic was niet eens een omgebouwde man, dus rechts kan aan dit event weinig dopamineplezier ontlenen. Of wacht, misschien toch wel: de vader van Barbara Matic werd na de overwinning van zijn dochter gearresteerd wegens grensoverschrijdend gedrag:

Een 24-jarige vrijwilligster zorgde ervoor dat alle toeschouwers in de imposante judohal hun plek op de tribune vonden. Tijdens de kwartfinale van Matic ging het echter fout. Ze zag een man op de trap staan en liep daarop naar hem toe. Volgens de gegevens op zijn toegangsticket moest hij een eind verderop gaan zitten.

In gebroken Engels probeerde de man haar duidelijk te maken dat hij de vader was van de Kroatische judoka die op de tatami stond. De vrouw nam genoegen met die uitleg en kneep een oogje dicht.

Toen zijn dochter won greep de Kroaat de vrijwilligster bij de schouder en zoende haar vol op de mond.

De overwinningsroes en de seksuele euforie, ze zijn in dit bronstritueel waar twee bokken elkaar eindeloos in slow motion befrommelen aan elkaar gewaagd. Wij zijn de championnetjes, OLE OLE OLE OLE.

Maar het was de tolerantie van deze vrijwilligster die haar uiteindelijk de das omdeed. Had de man netjes op de aangewezen plek gezeten dan was deze vreemde escapade waarin overwinningsroes en seksuele verovering uitwisselbaar blijken - ja, dat ene supreme moment, dat het universum plots aan de voeten van de man ligt - OLE OLE OLE OLE - dit vieren van de vierkantigheid, van de hoekigheid: en dat alles frivool breken door een gebrek aan regels? Door de uitzondering toe te staan?

Sta de uitzondering toe, en je zult het als Psyborg bezuren.

Dat is waarschijnlijk het toiletttegeltje dat we aan deze gebeurtenis mogen ontlenen. Wanneer wordt eindelijk de pornografische orgie een olympische discipline? Want al dit gefrommel aan elkaar gekleed in dikke juten pakken, kom op zeg, het is toch als bronsritueel oubollig en van weinig entertainmentswaarde, en kijken de jongeren hier nu echt wel naar?

Om dan dus door een Boomer van achter op de bek te worden gepakt? Wat een verdrongen seksualiteit, dan kun je toch beter de echte olympische
lichamelijke machineprestaties eindelijk het podium bieden? Porno aseksualiseert, dus het risico op grensoverschrijdend gedrag nadien zal denk ik stevig dalen.

Martinus 02-08-2024