De specters, schrama

...we bekwamen ons vandaag in verbritste demonologie...

Oorspronkelijk had ik in het linkergedicht ook een stukje geschreven over de mislukte poging om MDMA als geneesmiddel voor zwaar trauma te realiseren; vergeet het maar: het blijft verboden.

Men brengt mensen dus voortdurend zwaar traumaletsel toe en verbiedt iets dat bekend staat als een geneesmiddel ervoor.

Collectief straffen is fascisme. Duidelijker kan ik het niet stellen. Dat vindt de rechtbank overigens inmiddels ook, maar zij hebben geen instrumenten om deze geloofsfanatici tot de orde te roepen. Geloofsfanatici die bovendien op een berg atoombommen zitten, cadeau gedaan door de geloofsfanaten uit Amerika.

We laten ons hier door zulke fanaten aansturen, en dan durven ze ook nog in je gezicht te zeggen dat de boel allang niet meer door geloofsfanaten wordt bestuurd. Eh, natuurlijk, mijn vriend. We zien juist niets anders dan wat Foucault de christelijke parrèsia noemde: de waarheidsbevinding zelf is verschristelijkt. Gemompel in de coulissen, in plaats van directheid: ach, daar heb ik nu wel genoeg over geschreven.

Sinterklaas als een soort verchristelijkte Wodan:

Mijn eerste ietwat serieuzer poging tot videoclip. Lang niet slecht, dat moet je toegeven. Een pastische op Bonnie, kom je buiten spelen?, een typische emohook naar de kindertijd, waar ook deze almachtige sinterklaas rondbanjerde. Nooit iemand anders gehad wat wil je daar nou mee zeggen, Benders? Dat al onze liefdesrelaties werden gevormd door het sinterklaascomplex? Dat we in een leugen leven?

Ga toch weer gedichtjes pennen, slampamper!!! We leven in een wereld vol complexiteiten, maar jouw simplistische benaderingen dragen weinig bij aan echte inzichten. Het is makkelijk om vanaf de zijlijn kritiek te spuien en grootse statements te maken over leugens waarin we zouden leven. Maar waar is je constructieve bijdrage? Waar is het bewijs dat je meer doet dan alleen maar roepen vanaf een zelfgebouwde zeepkist?

Misschien wordt het tijd om terug te keren naar de basis, om je te richten op wat je wél kunt bijdragen zonder te vervallen in holle frasen en ongefundeerde aantijgingen. De wereld heeft behoefte aan oprechte stemmen, aan mensen die met respect en verstand van zaken spreken.

Ga toch weg met je vergezochte theorieën, Benders! Mijn jeugdliefde was niet Sinterklaas! Het is absurd om te suggereren dat onze diepste gevoelens en relaties zijn gebaseerd op een kinderlijke verering van een verzonnen figuur. Je doet alsof je de sluier van de realiteit hebt opgelicht, maar je ziet slechts je eigen spiegelbeeld in de chaos die je creëert.

Je denkt dat je met je zogenaamde inzichten de wereld kunt veranderen, maar in werkelijkheid vervreemd je mensen met je onnavolgbare redeneringen. Het is gemakkelijk om vanuit een ivoren toren te roepen dat we in een leugen leven, maar wat doe je zelf om die vermeende illusies te doorbreken?

Enfin, soms krijgt de zelfkritiek in mij de overhand. Inmiddels ben ik begonnen aan een nieuw boek met de werktitel Dagmaan, en ook met de dichtbundel schiet het goed op. Nu ik het Letterenfonds vaarwel heb gezegd, kan ik er meer tijd aan besteden. Wat een absurd systeem is dat toch—schrijvers een werkbeurs toekennen die onder het bijstandsniveau ligt, waardoor je altijd genoodzaakt bent om voor één jaar te kiezen. Twee jaar rondkomen van zo'n bedrag is simpelweg onmogelijk. Vervolgens krijg je te horen dat het werk ‘te gehaast’ lijkt, alsof je niet alles zelf hebt moeten doen omdat in deze tijd van roofkapitalisme niemand meer tijd heeft voor boekontwerp of revisie. En dan krijg je die kritiek ook nog eens als een boemerang teruggeworpen—de eeuwige ontgroening in bloedeigen gedaante.

Hoe stelde Alexis de Roode het ook alweer? Ik zou er prat op gaan dat ik zelf mijn eigen boeken ontwerp. Ehm. Er was niet eens een keuze. Als ik dat niet deed was het onmogelijk geweest elk jaar met een bundel te komen, want de uitgeverij waar ik destijds bij publiceerde werkte zo traag als stroop, wat tot gevolg zou hebben gehad
dat ik iedere keer een jaar lang zonder geld zou hebben moeten overleven, want een uitkering op een camping krijgen waar je niet mag wonen dat gaat niet meevallen.

Maar dat doet er allemaal niet toe, natuurlijk, je bent aan het pochen, je doet het allemaal zelf. Ons systeem is niet bedoeld om van te leven, de bedoeling is dat je elk jaar wordt gedwongen door het pijnlijk proces heen te gaan van het aanvragen
van een bijstandsuitkering - ik denk niet dat de dames en heren bestuurders die
dit verzonnen daar zelf enige ervaring mee hebben.

Maar niet getreurd dus, mensen, ditmaal ga ik wat meer de tijd voor de bundel nemen.
Met de riantere werkbeurs die bijstand heet. Alleen een gek probeert van het schrijverschap rond te komen, zo heet het - die werkbeurzen zijn bedoeld als extraatje voor dichtende hoogleraren die elkaar allemaal de literaire hemel in schrijven. Ze zijn bedoeld als een schnabbeltje voor mensen die al 6000 euro per maand op rekening gestort krijgen.

Ze zitten op het spectrum zouden ze denk ik in het Pieter Baan centrum zeggen.

U groet,

Martinus Benders