Dopamine / De Doping
...en wachten op de dichtbundel van de staatsexorcist...
Allen Dulles, het latere hoofd van de CIA, had in 1935 nog gesprekken met Joseph Goebbels waarna hij zijn bewondering voor Goebbels niet onder stoelen of banken stak. Ook uit een in 2003 gedeclassificeerde brief blijkt dat Dulles zich tot in 1948 ten minste heel positief over Goebbels uitliet en zelfs een boek over hem recenseerde in een of ander legermagazine:
‘We did it in the best Goebbels-style’ - mij is onduidelijk wie deze brief schreef, maar de bewondering voor de methodes van Goebbels druipt er vanaf.
Gister schreef ik dat farmaceutische bedrijven enorme hoeveelheden speed, die over was van de massaproductie in Duitsland tijdens WWII, op de jongerenmarkt hebben gedumpt, uiteraard via clandestiene wegen. Het is gedocumenteerd dat in Nazi-Duitsland amfetaminen zoals Pervitin (een methamfetamine) massaal werden gebruikt door soldaten. Dit middel werd ingezet om de alertheid te verhogen en vermoeidheid tegen te gaan, wat bijdroeg aan de aanvankelijke militaire successen en de brute efficiëntie van de Duitse troepen.
We hadden dus te maken met een drugsoorlog, maar op een andere wijze dan men dat woord normaal gebruikt. De staat verstrekte middels de Duitse farmaceutica massale hoeveelheden Pervitin aan de soldaten.
Hitler's persoonlijke arts, Dr. Theodor Morell, speelde een grote rol in het leven van de Führer, vooral door het toedienen van diverse medicijnen en preparaten. Er zijn bewijzen die suggereren dat Hitler dagelijks een tiental medicijnen innam, waaronder pijnstillers (opiaten), slaapmiddelen (benzodiazepinen), en zelfs hormonen.
Morell's notities en de medische dossiers die na de oorlog zijn onderzocht, wijzen erop dat Hitler behandeld werd met een breed scala aan substanties, waarvan sommige potentieel verslavend of schadelijk konden zijn. Deze middelen werden gebruikt om diverse kwalen te behandelen, variërend van maagpijnen tot symptomen van stress en neurologische problemen.
Hier een lijst van middelen die Hitler op dagelijkse basis gebruikte:
Amfetaminen: Hitler zou injecties hebben gekregen die methamfetamine bevatten, wat hem energiek en alert moest houden tijdens lange uren en stressvolle periodes.
Opiaten: Er is gesuggereerd dat hij oxycodon (Eukodal) kreeg toegediend, een krachtige pijnstiller, vooral in de latere jaren van de oorlog.
Sedativa: Barbituraten werden mogelijk gebruikt om zijn slapeloosheid en nerveuze energie te beheersen.
Hormonen: Testosteron en andere hormoonpreparaten werden vermoedelijk ook geïnjecteerd.
Vitaminen: Dr. Morell diende regelmatig vitamineninjecties toe als onderdeel van zijn behandelingen.
Steroïden: Het gebruik van steroïden voor diverse aandoeningen is ook gedocumenteerd.
Cocaïne: Hitler ontving oogdruppels die een kleine hoeveelheid cocaïne bevatten voor vermeende oogproblemen, en er zijn rapporten dat hij ook cocaïne geïnhaleerd zou hebben.
Glycerine: Voor maagklachten gebruikte hij preparaten die glycerine bevatten.
Antibiotica: Sulfonamide was een ander medicijn dat gebruikt werd voor het behandelen van infecties.
Atropine: Gebruikt voor spijsverteringsklachten.
Bromide: Een sedatief dat gebruikt werd om nerveuze energie te dempen.
Mutaflor: Een probioticum dat Hitler kreeg voor zijn spijsverteringsproblemen, wat een levende bacterie bevat die uit de feces van een gezonde soldaat zou zijn geïsoleerd.
Stramonium en belladonna: Beide werden gebruikt om ademhalingsproblemen zoals hoesten te behandelen.
Kaliumbromide: Dit werd vermoedelijk gebruikt als kalmeringsmiddel.
Het is toch niet te geloven, wat golem voor de farmaceutische industrie was dat mannetje. Een soort wandelende genocide op waterwezens, want die krijgen dit allemaal ook binnen via het afvalwater.
Niet te onderschatten hoe heftig de substanties zijn die hij gebruikte. De nachtmerrie-drug belladonna? Cocaïne, benzodiazepinen, oxycodon, mijn hemel, een wandelende drugszombie, een experiment van de farmaceutische industrie.
Die industrie ging in de vernietigingskampen gewoon verder met experimenteren op mensen. Na de oorlog bleef die industrie goeddeels buiten schot: er werden wat stoeltjes gewisseld, maar spoedig zaten alweer dezelfde mensen op dezelfde stoelen.
En daarna volgden twee vreemde ontwikkelingen: ten eerste dus dat toen er na opnieuw de nodige genocidale uitspattingen (Vietnam, Agent Orange) er iets van een bevrijding leek te ontstaan bij de jeugd: kaboom, kort erna al bleek die markt te overspoelen met grote hoeveelheden speed.
Leonard Cohen was bijvoorbeeld zo’n grootgebruiker van zowel LSD als Speed. De helderheid van zijn liedjes dankt hij aan LSD, wie het middel ooit gebruikte weet dat helderheid een van de kernwaardes van LSD is - maar de duistere kanten van zijn nummers kwamen eerder door speed naar boven.
De tweede ontwikkeling was wat men de 'geestelijke gezondheidszorg' noemt. Al die hippies die speed en LSD mixten en daarvan een onaangename ervaring kregen (niet zo vreemd, want die twee mengt geen zinnig mens met elkaar) die klopten daarna voor hulp aan bij de 'geestelijke dokter' want men had inmiddels al lang en breed uitgevogeld dat een dystopie mensen met zieke hersenen nodig heeft om zichzelf te kunnen blijven verkopen. Deze wereld is niet kut, welnee, jouw hersenen zijn ziek!
En zo stroomden de hippies binnen om door het systeem te worden gedrogeerd, en begon Nixon zijn 'war on drugs' om mensen van kleur te kunnen opsluiten in enorme goelag-complexen omdat ze een plantje in de zak hadden. En toen dook plots ADHD op, een vreemde concentratiestoornis, nieuw in de geschiedenis van de mensheid.
In dit turbulente klimaat van farmaceutische experimenten en politieke onderdrukking, bedachten marketeers van medicijnen dat ze nog een stapje verder konden gaan. Waarom zouden we ons beperken tot echte ziekten, als we ook ziekten kunnen verzinnen? De modeziekten-rage was geboren. Elk seizoen een nieuwe stoornis, compleet met bijpassende medicatie, voorgeschreven door doktoren die net zoveel van mode begrepen als van medicijnen, namelijk verrassend veel.
Deze ziekten werden verpakt in schitterende marketingcampagnes, compleet met glanzende brochures en getuigenissen van acteurs die beweerden dat hun levens radicaal waren veranderd door de nieuwste pil. "Voel je je een beetje neerslachtig? Probeer Serenitol™, nu verkrijgbaar met een vleugje lavendel – want de wetenschap heeft ontdekt dat lavendel essentieel is voor de serotonineproductie!" aldus een zwoele stem in de reclames.
Ondertussen veranderde het politieke landschap langzaam maar zeker in een soort surrealistisch theaterstuk, waarbij de scripts dagelijks werden herschreven door de hoogste bieder. Politici, niet langer tevreden met het slechts beïnvloeden van beleid, begonnen hun eigen ziekten te sponsoren. "Heeft u last van Kabinetskriebels™? Er is nu een kuur! Gesponsord door senator Flapdrol, omdat hij geeft om uw welzijn!"
Zo werd de samenleving een bizarre collage van commerciële, medische en politieke belangen, een labyrint waarin de echte ziekte niet in de hersenen van de mensen zat, maar in het hart van een systeem dat erop uit was zichzelf te verkopen, te vermarkten en te vermommen als redder. In deze wereld waren de hippies niet meer dan proefkonijnen in een sociaal experiment dat uitmondde in de grote vraag: als iedereen ziek is, wie is dan nog gezond?
Herverpakte speed
Ritaline is in essentie een herverpakte versie van speed, zorgvuldig ontdaan van zijn meest extreme uitwerkingen. Wat overblijft is een stof die de hersenen op een subtiele, doch meedogenloze wijze afbreekt, meer nog dan alcohol dat kan. Zo had de staatsmoloch weer een effectief wapen in handen, een essentieel instrument om de dystopische samenleving in stand te houden.
Gekleed in de mantel van medische legitimiteit, worden deze pillen aan de man gebracht als redders van de moderne geest, strijders tegen de vijanden van de productiviteit en concentratie. "Heeft uw kind moeite met stilzitten?", vraagt de kalme stem in de reclame, terwijl de beelden van rustige, studerende kinderen over het scherm rollen. "Probeer de nieuwe generatie focusversterkers en bevrijd hun ware potentieel!"
Een hele generatie werd (al vanaf jonge leeftijd) aan de speed gebracht, zonder ook maar enig idee wat de uitwerking op de langere termijn op hun hersenen zou gaan zijn. Zo begon een onzichtbare epidemie, subtiel als een dief in de nacht, die onopgemerkt de toekomst en het potentieel van ontelbare jonge levens roofde.
Deze praktijk heeft wellicht geleid tot een grootschalige degradatie van mentale gezondheid, een sluipend gif dat langzaam de intellectuele en emotionele rijkdom van een hele generatie erodeert. Toch blijft deze tragedie grotendeels onbesproken, verborgen achter de glanzende façades van farmaceutische bedrijven en de druk van een prestatiegerichte samenleving. Het wordt niet benoemd als een crisis, laat staan als een genocide, hoewel het de levens beïnvloedt van honderden miljoenen die nooit kozen voor deze interventie.
Doping staat centraal in religie
In het christendom staat doping erg centraal in de religie. Men doet alsof dat zou gaan om het onderdompelen van het hoofd in rivierwater. Maar in werkelijkheid is dat een metafoor voor de goddelijke verdoving: je neemt een middel, en daarna ben je bevrijd en gelukzalig.
Dit onderwerp heb ik al afdoende behandeld in Amanita Muscaria - the Book of the Empress. Van het robotachtige Onze Vader tot alcohol centraal stellen in de religie: het is een coup geweest die zich middels misbruik van een vermeende ziekte (ergotisme) middels hersenspoelklinieken over Europa wist te verspreiden.
Wie is de echte drugsdealer? Wie maakt dit leven dragelijk? Overigens, ik denk echt dat het water van een bergrivier de beste geestverruimende drug is die je op deze planeet zult kunnen vinden, dus er zit wel degelijk een kern van waarheid in dat christelijke verhaal. Nietzsche noemde de christen Pascal al een van de hogere menstypes die hij wist te kennen. De brave borst Nietzsche, die zijn hele leven enkel opiaten en glaasjes water gebruikte, en daarmee meende de nuchterheid te dienen.
Krankzinnig geworden.
Ja, dierbare lezers, zo ontspint zich het web van onze paradoxen. De grootste drugsdealer, zo blijkt, verkoopt geen verdovende middelen van onder de toonbank, maar verkoopt verlossing vanaf de kansel. Het is een zware handel, deze handel in hoop. En de markt is eeuwig hongerig.
Wie trekt er met een stoet van honderden voertuigen het vijandelijk gebied binnen als kanonnenvoer? Mensen die weten dat het allemaal toch al een verloren zaak is, en nog één keer de westerse wereld van een shotje hoopdopamine willen voorzien: de dystopie wint misschien, maar kijk, wij hebben het nog steeds niet opgegeven!
Gister verbood Zelensky de Orthodoxe Kerk. Wat? De kerk verbieden? Zijn ze nu helemaal het Stalinistische pad opgeslagen? Ik verzin het niet, lees maar mee:
Nu was natuurlijk al lang duidelijk dat Zelensky allesbehalve een democraat is, maar dit slaat eigenlijk zo’n beetje alles wel. Och, och, bespaar me toch die eeuwige kerkschisma’s, die al duizenden jaren ons vijandsbeeld bepalen.
In het torentje van Dick Schoof blijken ondertussen liefst zeventig ambtenaren permanent geheimzinnig te werken. Een krappe bedoening, lijkt me, en dagelijks lezen hier stomtoevallig zeventig mensen mee die zich niet hebben geabonneerd, zo weet ik uit de statistieken.
Moet ik dan toch maar alles achter een betaalmuur zetten?
Och, laat ik me maar verder verliezen in de muziek. Al eerder gedaan, zo weten we van de kunstexperts in het Letterenfonds, niet nieuw, muziek. Ik wacht op het arriveren van de bundel ‘Kamermuziek’ van Jabik Veenbaas, maar wellicht geniet u ondertussen van het liftmuziekje van The Slosh Poppies:
Volgens de letterenfondsexorcist van dienst ben ik een ‘bezeten schrijver’. Dat bedoelt hij waarschijnlijk negatief, als ik het in alle zwartgalligheid even mag raden, net zoals bij de termen ‘eenling’ en ‘grootheidswaanzin’ en andere keukentafelpsychologietermen die plots klaarblijkelijk een kunstinhoudelijke rol vertolken. Leren ze dat soort psychologische spelletjes op de schrijversvakschool?
Het is een bijzondere 'schrijversvakschool', deze school, die zinsneden als 'Meer dan mooie woorden, een boek over de betekenis van de roman uit de laatste honderd jaar.' op de website bezigt. Vreemd genoeg is deze gevestigd op hetzelfde adres als Uitgeverij van Oorschot, en deze tamelijk onbekende christelijke dichter Jabik Veenbaas is er klaarblijkelijk kind aan huis.
Wil ik meer weten over de betekenis van de roman uit de laatste honderd jaar? Wil ik iets horen van deze man over 'krom Nederlands'? En dat lelijke taalgebruik ook: "Regelmatig gaf Veenbaas zomerweken," lezen we, in de beste Radio Veronica-stijl. Dit alles is in slechts één alinea vermeld op de website van de 'schrijversvakschool'.
Ik denk niet dat ik mijn dochter daarheen zal sturen. Maar terwijl ik onbevangen wacht op de dichtbundel van deze (vermeende want zwartgelakte) Staatsexorcist, sla ik liever het niet langer als gedrukt boek verkrijgbare 'filosofieboek' over, waarin beweerd wordt dat de Verlichting tamelijk overbodig was en dat we beter in de Heer Jezus hadden kunnen blijven geloven. Dat niet langer op papier verkrijgbare boek laat ik, als u het niet erg vindt, aan mij voorbijgaan, hoe filosofisch het ook mag zijn.
U groet,
Martijn Benders, 21-08-2024