Een kerstkind stierf op pakjesavond

...en demente mensen weten prima wat ze willen, het spijt me...

Mijn moeder overleed gister rond 19.30 op pakjesavond. Een kerstkind stierf op pakjesavond. Vannacht al om 03.00 wakker geworden en maar aan gedichten gaan werken. De eerste 70 gedichten staan nu als een huis, denk ik.

Eindeloos lijden aan moeten zien is geen pretje. Euthanasie is bij dementerenden namelijk verboden, vanuit een of ander krampachtige overtuiging dat die mensen niet meer in staat zouden zijn over het eigen lot te beslissen, en dan zou je zeggen, goed dan komt de beslissing bij de naaste familie, maar nee hoor: tegen hen moet de gedementeerde natuurlijk ook in bescherming worden genomen. Kort gezegd: de religieuzen steken weer eens achter dit onmenselijk verbod. Zo heeft God het allemaal bedoeld. Maar dat idee dat een dementerende niet meer weet wat ie wil is flagrante onzin: ze weten het enkel wat korter vast te houden. Talloze keren smeekte mijn moeder me er een einde aan te maken, en het heeft niet veel gescheeld of ik zou dat zelf hebben gedaan. En dat is omdat zaakjes in Nederland dom zijn geregeld, gebaseerd op verouderde scheve wetenschap en bijgeloof. Want een dementerende weet heel goed wat lijden is en of hij of zij dat wil of niet. Je hoort er in alle achterlijkheid een echo in dat standpunt van het gruwelijk domme standpunt dat 'dieren geen pijn kunnen voelen’ waarmee lieden die zich wetenschapper waanden zich zo lang durfden tooien. Mijn god! Mijn moeder had helaas niet de vooruitziende blik op tijd een wilsverklaring in te vullen.

Gelukkig maar dat ik niet zelf heb ingegrepen, en gelukkig maar dat Annie’s lijdensweg er nu eindelijk op zit. Ze krijgt in elk geval een voorname plek in mijn nieuwe dichtbundel.

Een tekening die Veronique van Annie maakte

Ik denk dat ik 30 verschillende kleurenversies van die tekening op de begrafenis ga maken als slideshow.

Ik ben even gaan kijken: Operatie Kerstjoint staat nog steeds op mijn Youtube:

Een idee van mijn vader. Die appte ineens, of ik niet een joint mee kon nemen voor mijn moeder. Was ze schijnbaar vroeger nieuwsgierig naar maar had ze nooit durven roken. En ik denk dat mijn vader haar had weerhouden altijd vroeger, en nu een soort schuld wou inlossen. Het was geen groot succes, ze werd alleen maar misselijk van die joint. Maar het gebaar was mooi, vond ik.

Een mooie pakjesavondhemelvaart, Annie.

Martinus Benders, 05-12-2024