Een wrattig amfibie, schuilend onder een droge eierkoek

....tijd mijn eierkoekentrauma in de groep te gooien...

Vandaag Dylan Thomas en Hans Faverey. De rest heeft u er allemaal zelf bij gefantaseerd.

Ik geef grif toe dat ik een eierkoekentrauma heb. Ja, inderdaad, eierkoeken: die sponsachtige misbaksels van troost en zelfbedrog. Een fata morgana van lucht en suiker, een slap aftreksel van alles wat ooit de naam 'gebak' waardig was. De kleur van vergeelde muurverf, de textuur van een kapotgewreven badspons, en de smaak... die smaak! Wat volgt is een ervaring die gelijkstaat aan het likken van een stoffige vensterbank in een verlaten huis.

In onze kast, die mijn opa zelf in de schuur had getimmerd, de hele uitzet van
mijn ouders timmerde mijn opa zelf in elkaar en staat er nog steeds. En daar lag dan altijd steevast zo’n goedkope plastic zak met acht kurkdroge eierkoeken erin.

Toen ik later af en toe een Nederlandstalige dichtbundel kocht moest ik vaak weer aan die zak terugdenken. Die bundels waren meestal een eierkoek in literair kostuum. Elke letter vakkundig geplaatst, maar o zo droog en steriel. Als je zo’n hele bundel achter elkaar las, was het alsof je acht eierkoeken achter elkaar naar binnen probeerde te werken, zonder water in de buurt. De ene droge hap volgde de andere op, en al snel zat je vast in een soort literaire verstikking. De gedichten, net als de koeken, leken wel met de hand afgemeten op een weegschaaltje voor exactheid, maar zonder enig spoor van levendigheid of speelsheid. Elke keer als ik zo’n bundel opensloeg, voelde ik diezelfde verlammende teleurstelling: geen sappigheid, geen smaakexplosie, alleen de loze belofte van iets wat ooit poëzie had moeten zijn.

En vaak zie je dat nu op een podium met toeters en bellen en confetti, maar als je goed kijkt en luistert begrijp je: de schuld ligt niet bij deze dichters. Nee, zij zijn slechts het product, het platte product van een eierkoekenpubliek!

De tragedie van deze tijd is niet de verarming van de poëzie zelf, maar het feit dat dit alles gebeurt in dienst van een massa die zichzelf heeft wijsgemaakt dat dit alles is wat poëzie te bieden heeft. Het publiek heeft de regels van het spel herschreven. Het publiek bepaalt de standaard, en de standaard is nu verworden tot een droog stuk gebak dat nooit bevredigt, maar die droge onvrede wordt verkocht als eigentijdse kruimeldiefkunst.

Maar de dichters die moet u er even zelf bijdenken.

U groet,

Martinus, 13-10-2024