Eens / Ik schrijf geen liefdesgedicht meer
...Cansever en Süreya, allebei prominent in mijn bloemlezing...
Eens
Edip Cansever
Vertaald door Martinus Benders
Die “eens”
lijkt zich in jou genesteld te hebben
als een beslagen ruit –
niets is zichtbaar,
toch kijkt hij je van buitenaf aan.
Bergopwaarts, bergafwaarts,
over vlaktes, door bochten,
weerkaatst elk licht iets van hem naar jou,
een mes achtergelaten in de strijd.
Wachten, troost – ergens een schot –
dichtbij breekt een draad.
De stilte van het stilstaan – als het volstaat –
laat het zo nog even duren – wat maakt het uit –
laat die herfstwolk je leegte zogen.
“Ooit,” zei je – maar wanneer?
Misschien ligt het al achter ons.
De pijn van eenzaamheid, nagelaten door regen,
schuilt allemaal in dat “eens”.
“Eens” zien we elkaar – goed –
“Eens” was het... hoe ook alweer? – vervaagd –
De rest zijn schroefdagen,
misschien voeden zij allemaal die “eens”.
Ik schrijf geen liefdesgedicht meer
Cemal Süreya
Vertaald door Martinus Benders
Zij was het — ik herkende haar in één oogopslag.
Vederlicht als vogels was ze,
onvoorspelbaar als een kind.
Ze strekte haar maanlicht uit in mijn duisternis,
van waaruit ze haar eenzame hals ook reikte.
Zij was de mooiste vrouw ter wereld.
Als ze haar haar kamde, streek de kam over de hele Balkan.
Zou ze eens zitten… maar nee, ze zat nooit.
Een bloedvrouw was ze, een wind vol paarden.
Ik bleef maar denken wat er te beleven viel.
Wat het mooist was aan haar? Natuurlijk haar mond.
Afgestemd op alle gevoeligheden
van alle soorten kussen — een Alhambra
in de onbegrensde zee van lakens.
Ze kwam en ging, haar mond vol leven.
Ach, en mijn ogen
zijn nu aan het huilen geslagen.
Ik draag een vrouwenhemd.
Het blauw van de dag komt van haar.
De haan van de nacht — ook van haar.
*
Ietwat een avondproject nu, omdat ik de dag wijd aan het vertalen van mijn eigen gedichten. Als het goed is heb ik morgen een Engelse versie van Willem klaar, waardoor ik die bundel in drie talen op dusdanige wijze wist vertalen dat ik er
zeker van ben dat de Nederlandse versie eigenlijk de geringste is.
En dat is precies ook de bedoeling.
U groet,
Martinus Benders
