Fianna Fáil: de soldaten van het lot als zwanen.
...hoe mijn bundel Ginneninne zich transformeert naar een Moderne Keltische Opera...
De omslag van Ginneninne. Het lijken twee heilige zwanen, waarvan de een in de rug van de ander pikt. Maar in werkelijkheid staat daar natuurlijk FF op zijn kop, wat weer 'Fianna Fáil' betekent. Het woord 'Fianna' is de naam van de oude militaire organisatie (circa 3e eeuw na Christus) die destijds overeenkwam met het staande leger van het land. Het woord 'Fáil' betekent 'Bestemming'."
Naast de historische betekenis als een oude militaire organisatie, heeft het woord "Fianna" ook diepere culturele en mythologische connotaties in de Ierse geschiedenis en folklore. De Fianna waren semi-legendarische krijgers die voorkomen in de Ierse mythologie, vooral bekend uit verhalen over Fionn mac Cumhaill en de Fianna van Ierland. Deze krijgers waren beroemd om hun rol als beschermers van het koninkrijk en hun avonturen, die vaak verband hielden met thema's als eer, moed en broederschap.
In literatuur en verhalen vertegenwoordigen de Fianna vaak idealen van heldendom en nobele kwaliteiten, en hun verhalen worden nog steeds gekoesterd als een belangrijk onderdeel van het Ierse culturele erfgoed.
De godin Aengus is een god van liefde, schoonheid en jeugd, en hij speelt een centrale rol in het verhaal van "De Droom van Aengus." In dit verhaal droomt Aengus van een prachtige vrouw die hij overal zoekt. Zij verschijnt uiteindelijk als een zwaan, en Aengus verandert zichzelf ook in een zwaan, zodat ze samen kunnen zijn.
De ‘Soldaten van het Lot’ als twee zwanen, Ierser kan het bijna niet. Toch hoef je in Nederland van ‘recensenten’ geen enkele duiding te verwachten. Zij hebben er de bagage niet voor, je krijgt hoogstens een of ander gezapig verslag ‘wat dit poepje van het boekje wist te vinden’ - alsof dat ook maar een hond iets interesseert. Nee, kijken we even naar de achterkant van het boek, naar mijn beste weten de mooiste achterzijde die ooit op een dichtbundel verscheen:
Wat een verademing na al die vreselijke commerciele omslagen met enorme lachende dichterskoppen. Een prachtig groen, en een tekst die ‘out of focus’ is: oud gemaakt met jouw tijd. Alsof de tijd iets zou zijn waarmee je schildert. De tekst is al bijna weggevaagd, begint te ontsnappen aan de aandacht.
In het openingsgedicht komt de regel ook weer terug. Dit is het openingsgedicht als lied:
Waarin ik samen met mijn dochter meespeel: Mavi bespeelt de Vintage Vibe Electrische piano en ik de Planet T.
Het hele gedicht is natuurlijk een soort spinoff van het Smith nummer ‘Reel around the Fountain’:
It's time the tale were told
Of how you took a child
And you made him old
It's time the tale were told
Of how you took a child
And you made him old
You made him old
Reel around the fountain
Slap me on the patio
I'll take it now
Oh…
Het is niet dezelfde tekst, er staat enkel dat de persoon oud werd gemaakt, maar niet oud gemaakt met de tijd van de ander. En ‘rellen’ rond het fontein der jeugd is natuurlijk omdat je voor ‘reel’ geen enkel Nederlands woord zou kunnen vinden:
/rɪəl/ to walk, moving from side to side, looking like you are going to fall: At closing time he reeled out of the bar and fell down on the pavement. She hit him so hard that he reeled backwards.
Toch is mijn keuze niet zo vreemd als je de etymologie van het woord ‘rellen’ bekijkt, dat afkomstig lijkt uit het Midelfrans:
From Middle French railler.
Verb
[edit]
rail (third-person singular simple present rails, present participle railing, simple past and past participle railed)
En zo klinkt ‘oud gemaakt met jouw tijd’ ook een beetje, als een aanklacht. En dat allemaal rond het fontein der jeugd, nota bene!
Enfin, ik ben dus begonnen aan een werk, ik ga Ginneninne veranderen in een heuse
moderne Keltische Opera.
Ik heb nu pagina 1 van de bundel in een 6 minuten lang durend muziekstuk omgezet.
Die muziekstukken hou ik voorlopig even voor mezelf, tot ik een consistent werk heb
dat langdurig te beluisteren valt.
De cactus die volgens mijn dichtbundel tevens hoofdredacteur van de bundel was maakt het overigens heel goed:
Kijk eens hoe prachtig hij er bij staat, mijn San Pedro, die ik bij mijn schoonouders had gestald, en laat dat maar aan een bollenkweker met groene vingers over. De cactus had last van een of andere schimmel toen ik hem afgaf, maar kijk eens hoe gezellig hij het nu heeft, dankzij Ans en Kees.
Kees was erg onder de indruk van ‘Gedichten om te Lezen in het Donker’, evenals de begrafenis van mijn vader een diepe indruk op hem had achtergelaten, zo’n diepe indruk dat ze zelfs permanent een foto van mijn vader op de kast hebben gezet, terwijl ze die man eigenlijk niet gekend hebben.
Ik heb hem omdat hij zo onder de indruk was van die bundel ‘Het Zijn maar Bergen’ kado gedaan. ‘Bergen?’ zei Kees, ‘Ja, we zijn wel eens in Bergen geweest!’.
Ik ben altijd blij te zien dat er tenminste nog mensen bestaan die wél nog iets met duiding hebben.
Martijn 07-08-2024