Je voederde angst aan de hoop

...en hoop aan de angst....

Nicanor Parra is een van de vele dichters die in vertaling verschijnen in mijn nieuwe bundel, hoewel het leeuwendeel uit Trakl, Ritsos en Roethke zal bestaan. Nu ik wat meer tijd heb voor de bundel kan ik wat leuke designelementen toevoegen, zoals dat
bijna onzichtbare schuine grijze streepje als lijn met de naam van de dichter erop.

Kenmerkend voor een dystopie is dat ze je eerst dwingen alles zelf te gaan doen omdat er geen budget is voor literatuur, en vervolgens als je het dan zelf gaat doen gaan ze je precies daarop afrekenen steeds. Zo hield Thies ermee op als corrector, en de kerel die ik ervoor inhuurde had er niet veel kaas van gegeten, en steeds maar die enorme haast
want niet publiceren is volgend jaar niets te eten hebben - en dat alles krijg je dan ook nog op je bord als jouw tekortkomingen als iemand ergens een foutje ziet met ook nog eens een pestende orde van luitjes die, wanneer je het ging meten, zelf gemiddeld 10 spelfouten per webpostje maken, nota bene in een blad dat Neerlandistiek heet.

Gelukkig maar dat de techniek het heeft ingehaald: Chat GPT is een prima editor, die
alle foutjes er naadloos uit weet te pikken. Het is dan ook stomvervelend werk, zeker als je steeds onder grote tijdsdruk wordt gezet door een imbeciel systeem dat gebaseerd is op het idee dat iedereen een baan heeft waar hij even vakantie van kan nemen naar willekeur om een boek te gaan schrijven. En als je die droombaan niet hebt? O, daar hebben ze niet over nagedacht.

(Dat die droombaan helemaal niet bestaat, O daar hebben ze ook niet over nagedacht. En dus schippert de schrijverskaste tussen uitkering en werkbeurs, ad infinitum, wat veel meer geld kost dan het oplevert. Lang leve het liberalisme!)

Als je in een zee van tijd leeft is het geen punt foutloze boeken te leveren. Als je geacht wordt een groots oeuvre te schrijven tegen minimale middelen en je alles zelf moet doen (schrijven, corrigeren, opmaak, druk, etc) met een strakke deadline dan worden de luitjes die ergens op pesterige toon een spelfoutje wisten vinden mensen aan wiens inlevingsvermogen een en ander schort.

Als je dan ook nog 10 andere auteurs moet doen wordt het helemaal een feest. Dus non, rien de rien, ik voel geen enkele wroeging.

Zoals in De Eeuwige Ontgroening te lezen staat is dit alles onderdeel van een politiek systeem waarvan ik zeker niet het enige slachtoffer was. Sterker nog, in principe is iedereen een slachtoffer van dit systeem, tot je op dusdanige wijze toestemming verleent aan het systeem om je te misbruiken dat je zelf automagisch in iets daderigs weet te veranderen.

***

De Dienst

In De Dienst, mijn aankomende roman, volg je het intrigerende verhaal van een clandestiene organisatie die dichters beschermt tegen het allesziende algoritmische regime, Orpheus. Dit regime houdt dichters nauwlettend in de gaten, op zoek naar subversieve uitingen die de status quo kunnen bedreigen.

De hoofdpersoon, Huub, een bureaucratische dienstmedewerker, krijgt de opdracht om Victor de Wilde, een charismatische dichter, te schaduwen. Wat begint als een routineklus, verandert in een complexe morele strijd. Terwijl Huub steeds dieper verstrikt raakt in de wereld van poëzie, rebellie en taalmagie, ontdekt hij dat de dichters niet alleen woorden schrijven, maar een werkelijkheid vormen die zich niet laat beteugelen door algoritmes of staatsmacht.

Om de dichters te beschermen, bedenken de dienstmedewerkers een ingenieus plan: hun agenten worden voortaan zelf de beroemde dichters, zodat de echte dichters ongestoord kunnen blijven scheppen en uit de wind worden gehouden. Maar wat bedoeld was als een daad van altruïsme, blijkt complexer dan verwacht. De dichters begrijpen hun redders niet, en Huub wordt gedwongen zijn loyaliteit en de grenzen van zijn eigen creativiteit te heroverwegen.

***

Kortom, ik ga de tijd nemen om deze roman te schrijven, ik heb nu een honderd pagina’s geschreven en het verhaal leeft echt. Ik neem er de tijd voor.

Met vriendelijke groet,

Martinus Benders