Love on the spectrum (2): the evaluation circuit

...keeps getting triggered for no good reason...

(dutch version below this text)

The paramount circuit housed within the human mind is the evaluation circuit. Often, in individuals labeled as 'Autistic,' this 'evaluation circuit' is incessantly agitated, engaging in evaluations of various matters at moments when such scrutiny serves no purpose.

This phenomenon is mislabeled as 'poor social skills,' yet these skills are a consequence, not the cause. The true cause is the perpetual activation of the evaluation circuit, even at times when it is utterly superfluous, leading to a dreadful restlessness. This restlessness, in turn, impedes their social effectiveness.

Is it possible to master this evaluation circuit, to control it? Indeed, but this is precisely what they do not teach in their 'schools.' Nowadays, many people seemingly possess a barely functional evaluation circuit. One need only open Threads to see them drift by: thousands who fancy themselves 'poets,' occasionally hearing that malicious voice, the one asserting the utter worthlessness of their creations. Dismiss that rubbish! Depression! Another pill is consumed. What most call 'depression' is, in essence, the voice of their evaluation circuit, performing its duty: assessing the quality of their activities. Yet the 'identity' refuses to heed this information. The problem, therefore, does not lie in the 'depression' but in the manifested identity. Spiritual teachings, like Buddhism, advocate for the dissolution of this identification to set things in motion. Hence, anything that solidifies an identity you cannot escape ('ADHD, BIPOLAR, DEPRESSIVE') is a nightmare. There's a reason the 'system' does this: it's an effective method to incapacitate critical, intelligent individuals. Burdened with such an identity, you'll spend your life grappling with it, ignoring your evaluation system that you rebranded as 'depression.'

No, you're not truly a poet. Without proper achievement, such self-identification makes you appear more like a buffoon. And no, this isn't a depressive thought: true poetry is arduous, and anyone suggesting otherwise is a charlatan.

Thus, when you hear a 'negative voice' in your mind, do not push it away. This voice is your evaluation circuit speaking. Focus on it, cherish it. Train relentlessly until, one day, this voice echoes a different message. This is the path to genuine poetry, not silencing the voice with a pill that also harms your receptor circuit.

The 'autistic' individual (I believe) is someone who is further along than most: their identification mechanism is flawed, their evaluation circuit, overly active, strained. It was painful to witness how James B. Jones ruined every date due to his incessant evaluation circuit. This extreme restlessness is the sole reason he struggles to find love: no woman desires a man who cannot find peace, because love and peace are intertwined.

How do you calm such an overactive circuit? We've already acknowledged that this voice has a certain utility, it is not something to be suppressed. This voice, in fact, harbors the true potential of an artist. I think that this 'recognition' might already soothe it somewhat: it is the dreadful positivism coupled with a false identity that causes this extreme unrest, I believe. More on this issue tomorrow.

Nederlandse versie:

Het belangrijkste circuit dat een mens in zijn bovenkamer heeft is het evaluatiecircuit. Wat je bij de meeste mensen die ze ‘Autist’ hebben genoemd ziet is dat dit ‘evaluatiecircuit’ bijna voortdurend wordt geagiteerd om van alles en nog wat te ‘evalueren’ op momenten dat zo’n evaluatie helemaal niet nuttig is.

Dat wordt dan verkocht als ‘slechte sociale vaardigheden’ maar die vaardigheden zijn een gevolg, niet een oorzaak. De oorzaak is dat dat evaluatie-circuit constant aan slaat, ook op momenten dat het volslagen nutteloos is, en daarom is zo’n persoon verschrikkelijk rusteloos en die rusteloosheid veroorzaakt weer dat hij sociaal niet uit de verf komt.

Kun je dat onder de knie krijgen, kan het beheerst worden, dat evaluatie-circuit? Zeker wel, maar dat is nu precies iets wat ze je niet op hun ‘scholen’ leren.

Nu heb je natuurlijk tegenwoordig veel mensen die nauwelijks een evaluatiecircuit hebben. Je hoeft Threads maar te openen en ze drijven voorbij, duizenden mensen die zich een ‘dichter’ wanen en misschien héél, héél af en toe die boosaardige stem weer even horen, die stem die zegt dat het allemaal toch helemaal niks is wat ze maken.

Cancellen die shit!!!! Depressie!!! Hup, er gaat weer een pilletje naar binnen. Wat het gros van de mensen ‘depressie’ noemt is in wezen de stem van hun evaluatie-circuit, welke gewoon doet wat het moet doen: het evalueert de kwaliteit van hun bezigheden, maar de ‘identiteit’ wil deze informatie helemaal niet horen!

Het probleem schuilt dus helemaal niet in de ‘depressie’ maar in de gemanifesteerde identiteit. Het boeddhisme en andere geestelijke leren beweren dan ook dat je die identificatie ongedaan moet krijgen, pas dan komt de boel in beweging.

Juist daarom is alles wat een ‘identiteit’ aan je probeert te slijten waar je nooit meer van los gaat komen (‘ADHD, BIPOLAIR, DEPRESSIEF’) een verschrikking. Er is een reden waarom het ‘systeem’ dit doet, het is een van de meest effectieve wijzes om kritische, intelligente mensen onklaar te maken. Zodra je met zo’n identiteit zit opgescheept zul je je hele leven zoet zijn - precies hier had je naar je evaluatie-systeem moeten luisteren: maar jij dringt die stem weg want het moest ‘depressie’ heten.

Nee, je bent helemaal geen dichter. Je ziet er juist uit als een kontclown als je zonder de juiste prestaties zo’n identificatie op jezelf plakt. En nee, dat is geen depressieve gedachte: waarlijk een dichter worden is iets heel moeilijk, wie je iets anders wijs poogde maken is een charlatan.

Hoor je dus een ‘negatieve stem’ in je hoofd, duw die dan juist niet weg. Die stem, dat is de stem van je evaluatie-circuit. Je moet je er juist op richten, je moet die stem leren koesteren. Je zult moeten trainen trainen trainen tot op een dag die stem een heel ander geluid laat horen. Dat is de weg tot het ware dichterschap, niet de ‘stem’ wegduwen met een pilletje dat ook nog eens je receptoren-circuit aantast.

De ‘autist’ is (denk ik) iemand die al een stuk verder is dan de meeste mensen: zijn identificatie werkt niet goed, zijn evaluatie-circuit werkt juist te goed, te overspannen. Het was pijnlijk te zien hoe bijvoorbeeld James B. Jones elke date verknolde omdat zijn evaluatie-circuit geen moment stil kon zijn. Die enorme rusteloosheid is echt de enige ware oorzaak dat hij geen liefde kan vinden: geen vrouw wil samen zijn met iemand die niet rustig weet te zijn.

Hoe krijg je zo’n overactief circuit weer rustig? We hebben al weten bewerkstelligen dat het een stem is met een bepaald nut, niet iets wat je ‘weg zou moeten dringen’. In die stem schuilt juist het ware potentieel als artiest. Ik denk dat die ‘erkenning’ de stem al ietwat tot bedaren zal weten brengen: het is juist dat verschrikkelijke positivisme gekoppeld aan een valse identiteit welke de hoge mate van onrust weet veroorzaken, denk ik. Morgen meer over dit probleem.