Ongehoorzame dieren: de mythe van de Ezelsgod

...oftewel hoe politieke machtsdynamiek zich in fabelen laat vatten...

Binnenkort ga ik op weg naar Pinokkio eiland. Na een uitgebreide inspectie van Sinterklaaseiland enkele jaren geleden is het tijd nog dieper de satanische mythes in te duiken, dit allemaal om Operatie Bosschebol goed uit de verf te laten komen.

In sommige vertalingen heet het eiland van Pinokkio ook wel ‘Luilekkerland’.
De boerenkar die om middernacht vertrekt en volgestapeld ligt met jongetjes, met een klein dik mannetje op de bok, die steeds een stuk van de oren van de ezels afbijt als ze pinokkio weer eens een optater geven: op het eiland van de pleziertjes worden de stoute jongens langzaam in ezels veranderd, zo zal later blijken.

Ja, deze lugubere scene met die volgeladen kar om middernacht, met zijn vriend Lucignolo, ik kan me deze op een of andere wijze nog levendig heugen maar als wat? Film? Boek? In elk geval is de scene ooit al jong in mijn hersenen geprent.

De scene is ingebed in de nacht, waar alles dat luguber en ongrijpbaar is aan kracht wint. Lucignolo, die compagnon in zovele escapades, staat daar, deel van een wereld die kinderen in ezels verandert, een metamorfose die niet alleen een straf is maar ook een waarschuwing. Maar dit keer is het de kleine, bolle man, een figuur zo grotesk als hij mysterieus is, die met een bijna rituele wreedheid stukken van de ezelsoren afscheurt. Elke beet een echo van barbaarsheid, van een vergeten ritueel dat nu in een nieuwe, sinistere context is geplaatst.

Deze daad van dierenmishandeling—waarbij de dieren eens jongens waren—roept onmiddellijk vragen op over moraliteit en straf. De transformatie van ondeugende jongens in ezels op het 'Eiland der Pleziertjes' voert ons naar een donkere interpretatie van vermaak en opvoeding. Het afbijten van de oren, een verminking van wat al een straf is, stelt een nog grimmigere realiteit voor. De suggestie dat deze plek gelijkenissen vertoont met de beruchte affaires van hedendaagse figuren zoals Epstein, waar de lusten en lasten van de macht zich vermengen met de onschuld van de jeugd, is niet onopgemerkt.

Waarom de ezel? Interessant is dat in sommige oude culturen, zoals het oude Egypte, de ezel werd gezien als een manifestatie van Seth, de god van chaos, woestijnen, stormen, en geweld. Seth werd vaak voorgesteld met dierlijke kenmerken van een ezel. Deze visie contrasteerde sterk met andere culturen waar de ezel een meer positieve of neutrale status had. In de klassieke oudheid werd de ezel soms verbonden met Dionysus, de god van wijn en festiviteiten, wat een meer positieve connotatie heeft, maar ook met Silenus, een figuur die vaak werd afgebeeld rijdend op een ezel en die een dubbelzinnige rol had tussen wijsheid en dwaasheid.

De duistere connotaties van de ezel zijn dus niet aan het christendom te wijten, die nam ze enkel over en maakte er iets…pedagogisch van met stoute jongetjes.

Het constant kinderen wijs maken dat ze dom zijn als ze niet doen wat wordt opgedragen is natuurlijk een traumatiserende constructie. De overgang van een heidense symboliek naar een christelijk pedagogisch instrument illustreert een fascinerende transformatie van betekenis. In het oude Egypte vertegenwoordigde de ezel de onvoorspelbare en vaak destructieve krachten van Seth, terwijl in de Grieks-Romeinse cultuur de associaties meer ambivalent waren, met zowel negatieve als positieve connotaties. Dionysus' feesten en Silenus' dubbelzinnige wijsheid gaven de ezel een plaats in het spectrum van menselijke ervaringen, variërend van het laagste tot het verhevene.

De pedagogische toepassing van de ezel binnen het christendom—als een symbool van domheid en koppigheid—kan worden gezien als een verdere ontwikkeling van deze ambivalentie. Hiermee illustreert de ezel niet alleen domheid of zondigheid, maar wordt ook een instrument voor morele en educatieve instructie. De christelijke doctrine heeft vaak gebruik gemaakt van dierlijke symboliek om levenslessen te verstevigen. Zo wordt de ezel een vehikel voor didactische doeleinden, ingezet om jongeren te leren over de consequenties van hun acties en de waarde van gehoorzaamheid en nederigheid.

Het verhaal gaat dat de god van de Tempeliers door de christenen, tegen de tijd dat de Tempeliers de brandstapel op mochten net zoals de kruidenvrouwtjes - ja, ook hun God zou uiteraard het hoofd van een Ezel hebben gehad. Maar dat verhaal is min of meer een broodje aap verhaal, want dat beeld van de Baphomet God met het ezelshoofd is misschien afkomstig van Eliphas Levi, de franse occultist, die mid 19e eeuw een tekening fabriceerde van een androgyne ezelachtige figuur die hij ‘Baphomet’ noemde:

Maar dat is toch overduidelijk een geit, geen ezel, dus moeten we dat praatje over Baphomet de Ezelsgod nog later situeren, bij de kletsmajoor Crowley waarschijnlijk.

De documenten van de processen tegen de Tempeliers bevatten getuigenissen van enkele Tempeliers die verklaarden dat zij, als onderdeel van hun initiatierituelen, een idool vereerden dat soms werd beschreven als een hoofd, soms als een figuur met meerdere gezichten, of zelfs als een kat of een geit. Deze verklaringen zijn echter problematisch, aangezien ze onder extreme druk en martelingen werden verkregen, wat de betrouwbaarheid ervan ernstig ondermijnt.

De geit en de ezel zijn satanisch voor de varkens en koeienbusiness. Het zijn natuurlijk concurrenten: geitenmelk en ezelsmelk, minder makkelijk te monopoliseren
of automatiseren, dat zal het misschien zijn. Blijf weg van de geit, mijn koeienmelk
is de oplossing. Zwarte Geit, Melk de Witte Motor.

En dat ‘Solve et Coagula’ dan, is dat een manier om de Latijnse les in leven te houden of deze kennis aan gymniasten voor te behouden? Och, het betekent slechts ‘Oplossen en Stollen’ maar als je het zo droog scheikundig formuleert verliest het meteen al een groot deel van zijn ‘alchemische waarde’.

Je laat eerst iets oplossen, en daarna laat je het weer stollen. De chemische transformatie, de shapeshiftersformule. Deze duistere geit zou het dus heel goed doen op menig labjas, maar met onze befaamde ezel heeft het allemaal weinig van doen.

En daar, in de arena waar varkens- en koeienhoeders strijden tegen de moeslimmannen met hun geiten en ezels, zien wij hoe symbolen van het dagelijkse leven opgeëist worden door diepe, historische krachten van vijandschap en misverstand. Het is niet slechts een strijd om land of om vee, maar een episch gevecht om de ziel van culturen, waarbij elk dier, elke term, beladen wordt met de last van oude wrokken en hedendaagse conflicten.

De Rus en de Moezelman, de eeuwige vijanden van de Witte WoestijnHeerser.

"O, gij die gelooft, voorzeker, wijn, kansspelen, (opgerichte) stenen (voor afgoderij) en (verdeling door) pijlen zijn een gruwel, van het werk van de Satan. Vermijdt ze, opdat gij moogt slagen. Satan wil slechts vijandschap en haat tussen u veroorzaken met behulp van wijn en kansspelen, en u afhouden van het gedenken van Allah en van het gebed. Zult gij dan niet ophouden?"

Wijn, kansspelen, stenen en pijlen. Dat zijn de vier zaakjes die de Koran hier komt verbieden. Het beeld van de ‘verdeling door pijlen’, is dat een verwijzing naar Sint Sebastiaan, een beschermheilige tegen de pest? Nee, het beeld van de 'verdeling door pijlen' in de Koran verwijst naar een pre-islamitische Arabische gokpraktijk bekend als "azlam". Dit was een vorm van waarzeggerij of loterij waarbij pijlen werden gebruikt om beslissingen te nemen over zaken zoals verdeling van vlees, keuze van leiders, of het oplossen van geschillen. De pijlen hadden inscripties en werden willekeurig getrokken om een besluit te maken.

Azlam was in wezen een orakelpraktijk, waarbij pijlen werden gebruikt om goddelijke wil of lot te interpreteren. Elke pijl had een specifieke betekenis of instructie, en de keuze die uit de trekking naar voren kwam, werd beschouwd als een uitspraak die niet ter discussie stond omdat men geloofde dat deze door goddelijke of bovennatuurlijke krachten werd geleid.

Deze ‘communicatie met God’ diende natuurlijk te worden gemonopoliseerd. Enkel door de zoon zal men tot God komen, ook als het een heel andere woestijnreligievariant betreft.

In Engeland hebben de Eeuwige Slachtoffers van het Volk inmiddels een bibliotheek in brand gestoken, zo blijkt uit deze rapportage van Left Laser:

Dat zal ze leren, die immigranten, of het nu aanbidders van de geit of van de ezel mogen zijn. De brandstapels zijn weer nabij, de wapenhandel floreert als nooit tevoren, en dat allemaal met ecologische etikettering, want dat niets minder ecologisch is dan de wapenhandel, och, daar zul je Jesse Munitiefabrieken Klaver niet over horen. Lekker hoor al dat verarmd uranium de natuur in schieten, solve et coagula is het niet echt, dus de ezelsoren blijven voor ons niet meer dan een vluchtige snack, of een echo uit boeken die we allang niet meer ter hand nemen, misschien omdat ze inmiddels in de hens staan.

Martijn 08-09-2024