Sokken, sokken, fruitmandjes en nog eens sokken

...het sinterklaastrauma nadert weer...

Dat ik nog ooit een gedicht van Neruda zou vertalen had ik niet verwacht, maar het is letterlijk de enige dichter die ik kon vinden met een gedicht over sokken. Zou er werkelijk nooit een ander sokkengedicht zijn geschreven? Het is trouwens meer dan een prachtig gedicht, van Pablo: ik denk dat de vertalingen die ik vroeger las gewoon
niet erg goed waren. Moet gezegd dat ik in het gedicht nogal heb gesneden, en waarom zijn hazen eigenlijk zacht? Hazenhaar lijkt me eigenlijk tamelijk stug. Maar toch werkt dat klanktechnisch hier juist geweldig.

Omdat jullie subscriber zijn deze gratis workshop, die ik ook maar van Arjan Ederveen heb geleerd. Ik kan me dat moment nog heugen dat ik al zappend
op Kreatief met Kurk terecht kwam, en mijn vader, die meende dat dit een serieus programma was, bijkans stikte in zijn eigen lachbui.

Arjan Ederveen staat op eenzame hoogte in de Nederlandse komediekunst. Jammer dat de man zo weinig aktief lijkt te zijn afgelopen decennium. In een interview uit 2018 gaf hij aan dat hij "in de puberteit van de oude dag" is aangekomen en niet meer de energie heeft die hij vroeger had. Hij verklaarde: "Ik wil niet echt hele lange tournees meer doen, niet een voorstelling tachtig of honderdtwintig keer spelen. Als je in zo’n grote musical zit moet je zes keer per week spelen, daar heb ik geen zin meer in. Daarnaast heeft Ederveen persoonlijke verliezen geleden, waaronder het verlies van twee broers in de jaren negentig en de zorg voor zijn moeder met dementie.

Ondertussen verscheen mijn derde videoclip: Fruitmandjes. Ik weet niet hoe creatief je daar nu weer mee kunt zijn. Ik ga nog een 4K versie maken met ondertiteling waarin ik enkele beelden nog vervang, dit is de snelle kladversie, zeg maar. Hoewel je op zo’n clip al zeker een week werkt, even de extra moeite doen om het echt goed te maken - een gevecht tegen de conceptualist in me.

Ik kom eigenlijk zelden Nederlandse dichtbundels tegen waarvan ik denk, ja, die persoon had genoeg basismateriaal om een bundel te kunnen schrijven.

Je moet bijvoorbeeld een gedicht of 300 schrijven om een strakke bundel te kunnen maken. Maar dat vinden ze dan altijd teveel werk, jezus, het is maar een visitekaartje om bij optredens mee te zwaaien, mafkees!

En dan blader je door de bundel, en denk je, tja, een visitekaartje. Met schrijnend gebrek aan basismateriaal. Wat bezielt deze mensen nu eigenlijk echt?

En dan zul je ook nog zien dat ze bijna altijd naar zichzelf toe dichten.

30.000 mensen bekeken dit gedicht van Faverey. En daarvan waren er 63 die dit prachtige gedicht maximaal twee sterren waard vonden. Ik probeer me er iets bij in te beelden, maar dat lukt me niet, net zoals ik me niet in kan beelden dat je in de jaren 60 leefde en anticommunisme je grote begeestering was, gesponsord vanuit dezelfde hoek als de psychopaat met het snorretje. Maar hoe kan dit gedicht 30.000 viewers
hebben gehad als het op 15 november werd gepost?

U groet,

Martinus Benders, 23-11-2024