Wo sind all die Kinder geblieben, die cremefarbige Pullover?

...so fragt sich der Benders am Sonntagmorgen...

Was het mijn droom ooit regisseur te worden van videoclips? Nee, en eerlijk gezegd
is het ook met A.I. nog steeds behoorlijk wat werk. Echter, bovenstaande zou vroeger ondenkbaar zijn geweest, behalve voor een wereldberoemd muzikant met een enorme platenmaatschappij achter zich. Het is dus een vorm van democratisering, en ik heb verder niet de illusie dat het me roem op gaat leveren, daar doe ik het niet voor. Die kanalen zijn stevig in handen van de Gleichschaltung.

Nee, het is geen deel van mijn oorspronkelijke ‘droom’, gewoon omdat het vroeger niet eens mogelijk leek. Het is dus niet zo dat A.I. dromen werkelijkheid maakt.
Het is eerder zo dat het bestaande dromen opnieuw ter discussie stelt. Ik denk dat als ik nu aan het begin van mijn leven had gestaan de keuze voor de dichtkunst misschien nog altijd daar geweest zou zijn, maar dan zoals in deze clip, die gebaseerd is op een gedicht uit ‘Gedichten om te Lezen in het Donker’ hier voorgedragen door Welmoed van Klaveren:

(Oh nee, dat is een ander gedicht, franjecultuur. Ik geloof dat Welmoed ook bovenstaande voorlas, maar weet niet waar dat filmpje is gebleven)

Nee, als je me een paar jaar geleden zou hebben gezegd, Benders, je hebt een Neue Mierlose Welle band, The Stoss, en daar maak je ook videoclips voor - nee nee nee, mijn droom was dat niet. Maar wiens droom is het dan wel?

Eerlijk gezegd - tamelijk vermoeiend, dat videoclips maken. Zelfs met verschillende A.I. systemen bij de hand - ik gebruik meerdere video generatoren - is het nog iets wat dusdanig op WERK lijkt dat dit de weerzin van de normalo tegen A.I. toch wel teniet zou moeten doen. Het was net WERK. Ik verzon het gedicht. Ik vertaalde het gedicht. Ik componeerde het liedje. Ik masterde het liedje. Ik maakte de clip.

WERK!

Enz!