Snijbonenblasfemie

...nogmaals over christenbelediging van de Olympische Spelen...

Wat voorafging: Ewald Engelen wordt de Volkskrant uitgezet, en schrijft een verbolgen brief naar Pieter Klok waarin hij duidelijk maakt dat zonder hem, de man van het volk, enkel een elitair krantje overblijft. Zie de vorige aflevering

Hoe is het mogelijk dat ik Ewald Engelen op Twitter met een dergelijk bericht kan taggen en vervolgens geen enkele respons ontvang? Stel het u voor: een bekend schrijver componeert een uitgebreid epistel over u, markeert u publiekelijk op Twitter, en u laat na om ook maar een enkele reactie te geven. Is dit de nieuwe man van het volk? Wellicht gesneden naar de mal van Rutte’s Het Nieuwe Normaal?

En Ewald, is hij niet een bijzonder hoogleraar, woonachtig in het immer welvarende Amsterdam? Zijn betoog dat de Volkskrant bevolkt wordt door hoogopgeleide Amsterdammers die hem, de man van het volk, wensen uit te sluiten, wordt hierdoor niet bepaald versterkt. Maar ach, ik, een eenvoudig schrijver, bezit natuurlijk niet de nodige schare volgelingen op Twitter om een antwoord waardig te zijn. De literaire piramide, die men ooit een zekere autoriteit toekende, is voor deze lieden slechts een onaangename herinnering aan een schimmig verleden.

De ware man van het volk reageert slechts indien men de juiste status heeft verworven. Dit houdt in: geverifieerd door het schoolsysteem of de media. Het idee van een literaire piramide die op zichzelf enige autoriteit zou hebben – de gedachte alleen al is te ridicuul voor woorden – stel u voor dat men die boeken daadwerkelijk zou moeten lezen! Nee, de beroemde man van het volk kiest ervoor wijselijk niet te reageren op deze statut indéfini: ik behoor duidelijk niet tot de klasse van lieden die een reactie waardig zijn. Maar zeg, wat is dat eigenlijk voor een naam, Ewald, voor een bewoner van een doorsnee rijtjeshuis en een verorberaar van sperziebonen?

Snel maar weer door naar die hoogst eigenaardige christen-beledigende Olympische Spelen. GeenStijl merkte al op wat iedereen met ogen in de kop zou zien: de befaamde godslasterlijke scène die in geen velden of wegen op Het Laatste Avondmaal leek duurde precies een halve minuut, in een drie uur durende ceremonie. Toch bleek zo’n beetje heel rechts Europa plots uit beledigde christenen te bestaan, die deze demonische blasfemie als een strohalm aangrepen om hun achterban zog eens goed in te peperen dat ze niet weten dat de regering op aarde een verlengstuk is van God in het christendom. Zelfs Kinneging kwam er zich mee bemoeien: we moesten maar blij zijn dat we überhaupt getolereerd worden, daarna ook nog eens gelijkwaardig willen zijn en dan als klap op de vuurpijl deel van de elite!

God is geen travestiet!!!

En als je dan als schrijver en filosoof durft op te merken dat dit niet bepaald de discussie is die bij deze Olympische Spelen relevant zou moeten zijn: dat het uitsluiten van Rusland en Belarus is waar we het over dienen te hebben: dat de vraag waarom een half miljoen doden in Oekraïne reden tot uitsluiting is maar een miljoen doden tijdens de Irak-oorlog niet: waar slaat dat op? Waarom werd de coalition of the willing destijds niet uitgesloten van de Olympische Spelen? Waarom deze selectiviteit? Zijn Iraakse burgers minder waard soms?

En druist dat niet totaal in tegen de zogenaamde Olympische Geest die deze spelen zouden moeten uitstralen? Dit is toch volstrekte willekeur als je op deze wijze met de Olympische Spelen omgaat? En dat is nog een eufemisme, want wezenlijk hebben we hier te maken met glashard racisme. Als de doden te bruin zijn doen ze schijnbaar niet ter zake. Dit is een misselijkmakende gedachte, vooral in een evenement dat pretendeert de Olympische Geest te belichamen.

Toch heeft niemand het daarover. De godslasterlijke blasfemie past klaarblijkelijk beter bij het politieke programma. Dat die blauwe smurf op de druiven een uitstekende weergave is van het eufemiseren van deze politiek ontgaat de voltallige boos-rechtse boomerkliek schijnbaar. Ze vergeten zelfs even te pretenderen dat ze niet echt christenen zijn allemaal. Jawel, nu wel, de beschaving ligt onder vuur!

Goed, er is inmiddels alweer een soort ‘sorrie’ verschenen, want dat is het enige waar Links nog goed in durft te zijn, als je links tenminste wilt definiëren als de kliek die zich laat aansturen door de Amerikaanse Wapenhandel. Sorrie! Sorrie man! We hadden het niet zo bedoeld! En daar trekt de verontwaardigde witte karavaan weer verder, na deze heerlijke egostreling uit minderwaardig links: het links dat je wél aan het woord mag laten, laten we het Ewaldlinks noemen. O nee, Ewald huilde juist met de christenwolven mee. Och, wat is de moderne politiek toch een complexe aangelegenheid.

Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak werden de Olympische Spelen twaalf jaar lang niet gehouden. En dat was niet nadat een of andere ambtenaar in blauw pak op een rekenmachine had uitgerekend hoeveel doden er waren, en of die doden wel de juiste kleur hadden en aan de juiste zijde hadden gestaan.

Het waren andere tijden, tijden waarin schrijvers nog op hun boeken werden beoordeeld in plaats van hun aantal (ingekochte) volgelingen. Want dat je die ‘volgelingen’ gewoon kunt inkopen is al net zo’n publiek geheim: Tommy Wierenga heeft zijn vermeende populariteit te danken aan het ooit massaal inkopen van zijn eigen boeken, dat waren toen nog je volgelingen. Kijk eens hoeveel volgelingen Benders heeft, het zijn er maar achtentwintig op Substack. Nee, als je zo weinig volgelingen hebt dan behoor je tot wat ze in India de ‘onaanraakbaren’ noemen.

Ik vroeg DallE3 dit verhaal te illustreren. De Grote Ewald kwam goed uit de verf en lijkt opvallend veel op Keanu Reeves. Naast de Dalit op de bodem liggen, opvallend, geen rode of blauwe matrixpillen maar groene, met rechthoeken erop.

De onaanraakbaren zijn een klasse mensen die uit lucht horen te bestaan. Je reageert niet op ze, hoe hoog of laag ze ook mogen springen. Reageren op een onaanraakbare (ofwel Dalit) werkt namelijk sterk statusverlagend. Als Amsterdamse Hoogleraarmanvanhetvolk is het belangrijk de Reisbrochureelite van de Volkskrant op gepaste wijze de maat te nemen. Als we het onderwijs toch niet hadden!

Financieel geograaf, zo noemt Wikipedia Ewaldlinks.

Ik neem het voor kennisgeving aan. Heb toch medelijden met deze Dalit, hij is niet links, hij is niet rechts, hij is slechts onderdeel van een steeds grotere rechteloze massa: de schrijvers van schrijvers, die nu al op Baudrillaanse wijze evolueren naar schrijvers van schrijvers van schrijvers en hun piramide, die al een halve eeuw geleden werd ontmanteld door de bekende Nederlanders. Och, laat mij toch die vrijheid der klasseloosheid nog even genieten zolang het nog kan. Het is vast geen pretje te moeten leven in een wereld waarin status bepaalt op wie je mag reageren. Het is een wereld die zo’n beetje door de snijboon wordt gedefinieerd.

In deze kille, berekenende samenleving, waar de waarde van een mens afhangt van zijn plaats in de sociale hiërarchie, is de vrijheid der klasseloosheid een zeldzame schat. Wij schrijvers, ooit gezien als de bewakers van cultuur en beschaving, zijn gereduceerd tot echo's van onze voorgangers, gevangen in een eindeloze cyclus van zelfreferentie. Wat blijft er nog over van de nobele kunst van het schrijven, als wij slechts worden beoordeeld op onze zichtbaarheid en niet op de kracht van onze woorden?

De Dalit, symbool van onderdrukking en vergetelheid, weerspiegelt de tragedie van een wereld die het individu degradeert tot een schakel in een keten. Wij leven in een tijdperk waarin de essentie van menselijkheid wordt vervormd door oppervlakkige maatstaven van succes en erkenning. Het is een wrange ironie dat in een tijdperk van zogenaamd vooruitgang en verlichte waarden, de werkelijke geest van gelijkheid en rechtvaardigheid zo ver te zoeken is. Laat ons, zolang het nog kan, de illusie van vrijheid en klasseloosheid koesteren, want in deze vluchtige momenten schuilt de ware schoonheid van het bestaan.

Martijn Benders, 29-07-2024